อันว่ามารยาททางการทูตเพื่อการเจริญสัมพันธไมตรีนี้ เป็นเรื่องประณีตที่สำคัญมาก ไม่เพียงเราพึงสังวร มารยาทการใช้ภาษาอังกฤษสื่อสาร และการใช้ถ้อยคำเหมาะสมในการสนทนาเจรจาเท่านั้น การสำรวมอิริยาบถ การเดิน การยืน การนั่ง การคู้แขนวางมือวางเท้า ให้สงบสง่างาม ดูพอเหมาะพอดี รวมถึงมารยาทการแสดงออกผ่านสีหน้าแววตา ก็เป็นสิ่งที่สำคัญมาก และมากที่สุด
ยามที่เราได้ประสบพบเจออะไร สิ่งใด หรือ สนทนากับใคร อาจจะประสพทั้งอิฏฐารมณ์และอนิฏฐารมณ์ ทั้งชอบใจไม่ชอบใจ ทั้งชื่นชมและเฉย ๆ เราพึงสำรวมสังวรระวังมารยาทอิริยาบถของเรา อย่าแสดงความดีใจลิงโลดจนเกินงาม อย่าแสดงความเสียใจจนดูน่าเวทนาหรือดูเหมือนเสแสร้ง แม้ว่าจะเหนื่อยล้าอ่อนแรง ก็ควรวางกิริยา แววตา ใบหน้า อิริยาบถให้สงบสง่างามเรียบร้อย อย่าชักสีหน้า อย่าแสดงออกทางแววตาหรือมุมปาก อย่าพูดบ่นพร่ำเพ้อด้วยภาษาของตน โดยคิดว่าคนอื่นจะไม่รู้
นอกจากนี้ การใช้ภาษาอังกฤษทางการทูต (English Communication for Diplomacy) ก็มีความสำคัญไม่น้อย พึงตระหนักและพึงสำเหนียก หลักการ วิธีการและศิลปะการสื่อสารทางการทูต พึงใช้วาจาสุภาษิต สุภาพ อ่อนน้อมและใช้ภาษาแสดงความเป็นมิตร
พึงตระหนักและระลึกเสมอว่า เราเป็นผู้แทนของมหาวิทยาลัย เป็นผู้แทนของผู้บังคับบัญชา ควรรักษาเกียรติภูมิ สังวรสำรวมจรรยามารยาท ปฏิปทาจริยาวัตรให้เป็นที่สรรเสริญประทับใจ แน่นอนที่สุด ภาษาและปฏิปทาจริยาวัตรที่สง่างามนี้ ย่อมสร้างมิตรภาพ เจริญสัมพันธไมตรี และส่งเสริมเกียรติภูมิและศักดิ์ศรีของมหาวิทยาลัย และผู้บังคับบัญชา รวมทั้งครูอุปัชฌาย์อาจารย์ของเรา ฯ
